بسم الله الرحمن الرحیم   

رَبَّنَا ظَلَمنا أَنفُسَنَا وَ إِن لّم تَغفِر لَنَا وَ تَرحَمنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ الخَسـِرِینَ(23)

… ای پروردگار ما! ما بر خود ستم ورزیدیم، و اگر ما را نیامرزی و به ما رحم نکنی مسلما از زیانکاران خواهیم بود . (اعراف/23)   

از جمله آداب دعا، اعتراف و اقرار به گناه است. اقرار به گناه زمینه ی توبه و بازگشت از آن را فراهم نموده و ریشه ی کبر و غرور و نیز جرأت بر خداوند را در انسان می خشکاند. در بیشتر دعاهای مأثور نیز چنین مطلبی مشاهده می شود. این دعا از زبان حضرت آدم و حوا نقل شده و سبب گشت تا خداوند توبه ی آنان را بپذیرد. در برخی روایات، دعای فوق همان کلماتی دانسته شده که آدم از خداوند اخذ کرد تا توبه اش پذیرفته شود. (بقره/37)   

امام صادق علیه السلام:بپرهیزید از این که خدا را دعا کنید؛ پیش از آن که او را ثنا گفته و بر پیامبر صلی الله علیه و آله و خاندانش علیهم السلام درود فرستاده و به گناهان خود اقرار کنید. آن گاه خواسته ی خود را بخواهید.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 

هر روز تدبر در قرآن و عترت، سید مهدی هاشمی، ص 244